In je eigen tempo lopen

Al een tijd is hardlopen een van mijn favoriete uitlaatkleppen. En dankzij een billboard langs de weg besloot ik om mee te doen aan de Airborne Freedom Run. De mooiste route voor mij was de 10km, dus ben ik een paar weken geleden extra gaan trainen. 

Trainen is meer dan de fysieke uren erin stoppen. Het is ook nadenken over het mentale aspect: hoe ga ik mijn run indelen, loop ik met muziek of juist zonder. Alles passeerde de revue. Mijn tactiek: rustig beginnen en een playlist met mijn favoriete liedjes. 

Als er een valkuil is, is het dat ik mijzelf graag vergelijk met anderen. En dus deed ik mijn best om dat deze keer niet te doen. Niet luisteren naar de opscheppende meneer die net de 45 kilometer trail heeft gelopen (de gedachte die kan oppoppen: ik moet dit ook kunnen). Maar ook: niet oordelen. Als iemand een beetje raar loopt denk je al snel, die moet ik in kunnen halen. Niet doen, Timo, misschien lopen ze al wel 40 jaar zo en zijn ze op hun manier super effectief.

Dus liep ik lekker op m’n dooie akkertje, totdat de beentjes zeiden: gas erop! En het gas ging erop. En er was geen concurrentie, dit was mijn race. Er was wel verbinding: samen lopen we dezelfde route, allen in ons eigen tempo, met dezelfde finishlijn.